फसलेले मन...

फसलेल्या मनाला सगळेच 

फसवे दिसतात,

पोळलेले मन, आसवांनी भरलेले डोळे 

आणि सलणाऱ्या आठवणी,

आठवणी ज्या कधी उन्मळून येतात,

मनाला भूलावतात,

कोष्ट्याच्या जाळ्यात गुंफतात,

अश्या गुंफतात कि श्वासही गुरफटून जातो,

हळू हळू श्वास बंद होईल,

हालचाली मंदावतील 

आणि मग भूकावलेले कुत्रे,

मनाचे लचके तोडतील,

रक्त्बाम्बळ मन 

ना त्याला आधाराची कुबडी मिळेल,

ना शांतता,

फरफटून शेवटी, अखेरच्या श्वासात पण त्या फसव्या मनाला 

ओढ असते ती जगण्याची,

स्वतंत्र जगण्याची, भरारी घेण्याची,

फसव्या मनाला सगळेच लाथाडतात, 

स्वतः त्याच अस्तित्वच..

मग एका पडक्या विहिरीत 

तरंगताना दिसत हे फसलेले मन... 

प्रिया सातपुते

Charoli

Tujhya rangat
kiti rangle mi
malach kalena
kiti fasle mi...

प्लॅटफॉर्म नंबर ५

अंधेरी स्टेशन - प्लॅटफॉर्म नंबर ५

रोज कानात आयपॉडचे हेडफोन ठोसून,
फूल वॉल्यूम मध्ये गाणी ऐकन हाच पर्याय असतो;
गर्दीतून स्वत:ला एकट करण्याचा…
तरीपण गेले दोन दिवस चुकल्या सारख वाटत आहे,
रोज प्लॅटफॉर्मवर येऊन मी आयपॉड म्यूट करायचे;
एक आजोबा खूप छान बासरी वाजवतात,
गेले दोन दिवस मी त्याना पाहील नाही;
मनात पाल चुकचुकतेय;
आंधळ्या आजोबांना काही झाल तर नसेल ना?
बासुरी च्या त्या लयात मी स्वत:ला खूप लकी समजायचे…
त्यांची बासुरी आणि ते हृदयाच्या जवळ कधी पोहचले कळलच नाही;
काहीच नात नाही त्यांच आणि माझ,
ना ते मला पाहु शकतात;
ना माझी हिंमत होते त्यांच्या जवळ जाण्याची;
का अशे दुरावे आहेत माणसांमध्ये??
कधी कधी समजतच नाही!
त्याना मी पुन्हा पाहु इच्छीते,
त्यांच्याशी बोलण्या करता मी घरून लवकर निघाले
पण ते दिसत नाहीयेत;
भेटतील ना बासुरीवाले आजोबा...???

प्रिया सातपुते