मुग्धा खिडकीत उभी राहून रात्री टिमटिमणाऱ्या चांदण्यांकडे पाहत होती, रमेश मागून येत म्हणाला, "खूप भूक लागलीय, आता पाने वाढूयात का?" मुग्धाने हसून मान हलवली. सगळी तयारी झाली होती, रमेश मुग्धाला विक्रम बद्दल बोलणार इतक्यात तिचं बोलली, "त्याला हे देऊन ये, आणि सांग जर त्याला वाटत असेलं माझ्याबद्दल काही तर बाहेर येऊन आपल्यासोबत जेवायला. आपल्या बायकोचा समजूतदारपणा पाहून त्याची छाती फुलून गेली होती. आता रमेश ला कळून चुकलं होत कि सगळ नीट होणार आहे. रमेशने जाऊन मुग्धाचे शब्द विक्रमच्या कानावर घातले आणि निमुटपणे तो मुग्धाला मदत करायला निघून गेला.
दोघे डायनिंग टेबलवर विक्रमच्या येण्याची वाट पाहत होते, बराच वेळ झाला होता, विक्रम काही बाहेर आला नाही. हताश होऊन रमेश मुग्धाला म्हणाला, "काही उपयोग नाहीय, तो काही येणार नाही!" मुग्धा ठामपणे म्हणाली, "येणार तो, अजून दोन मिनिट थांब." दोन मिनिट व्हायच्या आतच विक्रम मान खाली घालून जेवायला बाहेर आला. कोणीच कोणाशी बोललं नाही, एक भयाण शांतता होती. विक्रमला अन्न जात नव्हत, प्रत्येक घासासोबत तो पाणी घेत होता, इतके दिवस दारूच त्याचं अन्न होती…जेवण उरकून मुग्धा विक्रम कडे पाहू लागली. अस्तावस्त वाढलेली दाढी, कुपोषित मुलांसारखा झालेला त्याचा देह, चूरगळलेले त्याचे कपडे, डोळ्यात विश्वासघाताच दुखः अन सोबत अपराधीपणाची भावना… विक्रमने शेवटचा घास घेताच, मुग्धा ठामपणे विक्रमला म्हणाली, "विकी." विक्रमने कान टवकारले त्याला विश्वास बसतं नव्हता त्याची बालमैत्रीण मुरु, जी गेल्या पाच वर्षात एकदाही त्याच्याशी बोलली नाही, तिने आज त्याचं नाव घेतलं. त्याची हिम्मत होत नव्हती तिच्या नजरेला नजर भिडवण्याची, तरी सुद्धा हलकेच मान उचलून त्याने नजर खाली घेतली…ओठ थरथरत होते पण त्याचे पाणावलेले डोळे आणि अश्रु बोलत होते. मुग्धालाही गहिवरल होतचं, तरीही ठामपणे ती म्हणाली, "किती दिवस हे असं जगणार आहेस तू? तुला जर काही आमच्याबद्दल वाटत असेलं तर पुन्हा नव्याने जगायला सुरुवात कर, तू जे काही वागलास त्याची जबाबदारी तुला उचलावीच लागेल!" विक्रम काहीच बोलला नाही, त्याच्या डोळ्यांमधून वाहणाऱ्या आसवांना बरंच काही बोलायचं होतं! अचानक झपकन तो उठला अन मुग्धाच्या पायाशी जाऊन बसला, एक लहान मुलं आईच्या पायाशी लोळण घेत, अगदी तसंच, त्याच्या हुंदक्याच्या आवाजाने रमेश गहिवरून मुग्धाकडे पाहू लागला, तिला तटस्थ पाहून तो तसाच बसून राहिला!
विक्रम- माफ कर मला मुरू!
मुग्धा- केलं!
विक्रम- मार मला, सोडून जा, तुझ्या आयुष्यात सुखी रहा!
मुग्धा- माझं आयुष्य मी जगतेच आहे, तू कोण रे मला सांगणारा? मी इथे माझ्या विकीला परत आणायला आलीय, तुझ्यासारख्या हार मानलेल्या विक्रमशी माझा काही समंध नाही! माझा विकी फायटर आहे, कोणा मुलीने फसवलं म्हणून आयुष्य संपवणारा नाही तो!
विक्रम- मी तुला, आईबाबांना दुखावलं, त्या मुलीसाठी! मी तुमच्यावर अविश्वास दाखवला, प्रेमात आंधळा झालो मी, कोणत्या तोंडाने जाऊ आई समोर? काय बोलू, संपलं सारं, काही अर्थ नाही या जगण्याला!
मुग्धा- अर्थ नाही? तिकडे काका काकू माझ्या फोनची वाट पाहत असतात, विकी कसा आहे ग? जेवला का? तो भेटेल का आम्हाला? आमच्या सोबत पुन्हा राहील का तो? एक शब्द बोलला नाही ग तो, विकीचे बाबा रोज रात्री हळूच टेरेसवर जाऊन रडतात, तब्येत खालावली त्यांची! काय सांगू त्यांना? विकीने लढायच्या आधीच हार मानली? अजून किती त्रास देशील त्यांना?
विक्रम- मेलो...
मुग्धा- (ओरडून)बास! तू मरशील रे मग, तुझ्यामुळे आम्ही सगळे रोज मरू, आयुष्यातून उध्वस्त होऊ, हेचं हवंय का तुला?? सांग ना?
विक्रम- नाही, मला कोणालाच त्रास नाही द्यायचा आहे.
मुग्धा- अरे, मग वाग ना तसा! बाहेर पड यातून, आयुष्य वाहता प्रवाह आहे, कोणी फसवलं म्हणून तिथेच अडकून, संपूर्ण आयुष्य खराब का करायचं? स्मिताने फसवलं तुला, आम्हा सर्वांना! तिच्या कर्माने ती गेली! तू काहीच केलं नाहीयेस, विसर आता हे गिल्ट! हो आम्ही दुखावले गेलो पण, आम्ही खूप प्रेम करतो रे तुझ्यावर, तुला असं पाहणं सहन होत नाही!
विक्रम मान खाली घालुन ऐकत होता..
मुग्धा- आपल्याच माणसावर रागावतो, ओरडतो, माफ करतो अन पुन्हा एकत्र येतो! We're family Vicky! We love you, please come back...असं बोलून मुग्धाचा बांध सुटला, दोन्ही हातांनी चेहरा लपवून इतक्या दिवसांचा हुंदका बाहेर पडला!
रमेश तरीही शांत होता, त्याला उमगलं होत, ती मोकळी होतेय!
विक्रम कासावीस होऊन, तिच्या गयावया करायला लागला! तिच्या हुंडक्यांची तीव्रता इतकी जास्त होती की रमेश मूठ बंद करून डोळे घट्ट मिटून बसला होता, आता कोणत्याही क्षणी त्याचीही लिमिट संपणार असं वाटत असता तोच,
विक्रम- प्लिज मुरू रडू नकोस, प्लिज रडू नकोस, मी वचन देतो तुला, मी बाहेर पडेन यातून, इथून...मी वचन देतो तुला आधीचा विकी बनेन! प्लिज रडू नकोसं...
रमेश थोडा भावुक होऊन उठतो, दोघांनाही मिठीत घेतो! अन बोलतो, "Awww...Babies!"
प्रिया सातपुते
