Thursday 30 October 2014

प्रियांश...५५

आपण नीट जगलो की नाही याची पोचपावती आपल्या निष्प्राण देहाला चितेवर ठेवण्याआधी, कितीजण प्रेमाने हात फिरवतात? कितीजण कवटाळुन रडतात? आगीच्या डोहात जळणाऱ्या देहाला पाहून कितीजण धाय मोकलुन हमबरडा फोडतात? कितीजनांचे डोळे पाणावतात? आपल्या शरीराची राख गोळा करताना कितीजण आठवनीनी गदगदून जातात? पिंडदानावेळी किती नैवेद्य हजेरी लावणार? १२ दिवस किती चुली फक्त आपल्यासाठी जळतात? तोंड गोड करण्यासाठी किती मिठाया न मागवता घरी पोहचतात! दुरदेशीचे नातलग किती दिवसात धावत येतात? किती आठवणीने फोन करतात? यातच साऱ्या आयुष्याचा लेखा जोखा आला!

हे सार जर का घडेल तर आपण खुप सुंदर जगलो, जन्माला येताना आपण सारे रडत येतो पण, शेवटच्या श्वासासोबत जाताना मात्र आपण राजा/राणी बनून जायच! पण, संपूर्ण रस्त्यात प्रेमाच्या अश्रुंची झालर पसरलेली असली पाहिजे! तरच आयुष्य जगल्याची पोचपावती मिळेल नाही का?

प्रिया सातपुते

Tuesday 21 October 2014

प्रियांश...५४

आज संध्याकाळी कोल्हापूरच्या बालसंकुलला भेट दिली, आधीच द्यायची होती पण, तब्येत नरम होती. दिवाळीच्या आधीच जाऊन यायच हे मनाशी ठरवल होत, अन ते पूर्णही केल. चिमुकल्यांना पाहिल, त्यांच्या डोळ्यातील सोनेरी स्वप्ने स्पष्टपणे दिसत होती, त्यांच्या स्वप्नांना साकार करण ही माझीही जबाबदारी आहे याची जाणीव मला या चिमुकल्यांनी करून दिली. त्यांच्या ओठांच्या हास्यात मला दिवाळीची मौल्यवान भेट मिळाली. मला ज्यापरीने करता येईल ते सार मी यांच्यासाठी करेन. दिवाळी अशीही साजरी होते अन तो क्षण स्वर्गालाही ठेंगना करतो.

एक पणती प्रेमाची उजळुदे
लाखो मने प्रेमाने
एका नव्या जगासाठी
जिथे असेल फक्त अन फक्त प्रेम...

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा!

प्रिया सातपुते

Friday 17 October 2014

सेकण्ड इंनिंग भाग-५

मुग्धा खिडकीत उभी राहून रात्री टिमटिमणाऱ्या चांदण्यांकडे पाहत होती, रमेश मागून येत म्हणाला, "खूप भूक लागलीय, आता पाने वाढूयात का?" मुग्धाने हसून मान हलवली. सगळी तयारी झाली होती, रमेश मुग्धाला विक्रम बद्दल बोलणार इतक्यात तिचं बोलली, "त्याला हे देऊन ये, आणि सांग जर त्याला वाटत असेलं माझ्याबद्दल काही तर बाहेर येऊन आपल्यासोबत जेवायला. आपल्या बायकोचा समजूतदारपणा पाहून त्याची छाती फुलून गेली होती. आता रमेश ला कळून चुकलं होत कि सगळ नीट होणार आहे. रमेशने जाऊन मुग्धाचे शब्द विक्रमच्या कानावर घातले आणि निमुटपणे तो मुग्धाला मदत करायला निघून गेला.

दोघे डायनिंग टेबलवर विक्रमच्या येण्याची वाट पाहत होते, बराच वेळ झाला होता, विक्रम काही बाहेर आला नाही. हताश होऊन रमेश मुग्धाला म्हणाला, "काही उपयोग नाहीय, तो काही येणार नाही!" मुग्धा ठामपणे म्हणाली, "येणार तो, अजून दोन मिनिट थांब." दोन मिनिट व्हायच्या आतच विक्रम मान खाली घालून जेवायला बाहेर आला. कोणीच कोणाशी बोललं नाही, एक भयाण शांतता होती. विक्रमला अन्न जात नव्हत, प्रत्येक घासासोबत तो पाणी घेत होता, इतके दिवस दारूच त्याचं अन्न होती…जेवण उरकून मुग्धा विक्रम कडे पाहू लागली. अस्तावस्त वाढलेली दाढी, कुपोषित मुलांसारखा झालेला त्याचा देह, चूरगळलेले त्याचे कपडे, डोळ्यात विश्वासघाताच दुखः अन सोबत अपराधीपणाची भावना… विक्रमने शेवटचा घास घेताच, मुग्धा ठामपणे विक्रमला म्हणाली, "विकी." विक्रमने कान टवकारले त्याला विश्वास बसतं नव्हता त्याची बालमैत्रीण मुरु, जी गेल्या पाच वर्षात एकदाही त्याच्याशी बोलली नाही, तिने आज त्याचं नाव घेतलं. त्याची हिम्मत होत नव्हती तिच्या नजरेला नजर भिडवण्याची, तरी सुद्धा हलकेच मान उचलून त्याने नजर खाली घेतली…ओठ थरथरत होते पण त्याचे पाणावलेले डोळे आणि अश्रु बोलत होते. मुग्धालाही गहिवरल होतचं, तरीही ठामपणे ती म्हणाली, "किती दिवस हे असं जगणार आहेस तू? तुला जर काही आमच्याबद्दल वाटत असेलं तर पुन्हा नव्याने जगायला सुरुवात कर, तू  जे काही वागलास त्याची जबाबदारी तुला उचलावीच लागेल!" विक्रम काहीच बोलला नाही, त्याच्या डोळ्यांमधून वाहणाऱ्या आसवांना बरंच काही बोलायचं होतं! अचानक झपकन तो उठला अन मुग्धाच्या पायाशी जाऊन बसला, एक लहान मुलं आईच्या पायाशी लोळण घेत, अगदी तसंच, त्याच्या हुंदक्याच्या आवाजाने रमेश गहिवरून मुग्धाकडे पाहू लागला, तिला तटस्थ पाहून तो तसाच बसून राहिला! 
विक्रम- माफ कर मला मुरू! 
मुग्धा- केलं!
विक्रम- मार मला, सोडून जा, तुझ्या आयुष्यात सुखी रहा!
मुग्धा- माझं आयुष्य मी जगतेच आहे, तू कोण रे मला सांगणारा? मी इथे माझ्या विकीला परत आणायला आलीय, तुझ्यासारख्या हार मानलेल्या विक्रमशी माझा काही समंध नाही! माझा विकी फायटर आहे, कोणा मुलीने फसवलं म्हणून आयुष्य संपवणारा नाही तो!
विक्रम- मी तुला, आईबाबांना दुखावलं, त्या मुलीसाठी! मी तुमच्यावर अविश्वास दाखवला, प्रेमात आंधळा झालो मी, कोणत्या तोंडाने जाऊ आई समोर? काय बोलू, संपलं सारं, काही अर्थ नाही या जगण्याला!
मुग्धा- अर्थ नाही? तिकडे काका काकू माझ्या फोनची वाट पाहत असतात, विकी कसा आहे ग? जेवला का? तो भेटेल का आम्हाला? आमच्या सोबत पुन्हा राहील का तो? एक शब्द बोलला नाही ग तो, विकीचे बाबा रोज रात्री हळूच टेरेसवर जाऊन रडतात, तब्येत खालावली त्यांची! काय सांगू त्यांना? विकीने लढायच्या आधीच हार मानली? अजून किती त्रास देशील त्यांना? 
विक्रम- मेलो...
मुग्धा- (ओरडून)बास! तू मरशील रे मग, तुझ्यामुळे आम्ही सगळे रोज मरू, आयुष्यातून उध्वस्त होऊ, हेचं हवंय का तुला?? सांग ना? 
विक्रम- नाही, मला कोणालाच त्रास नाही द्यायचा आहे.
मुग्धा- अरे, मग वाग ना तसा! बाहेर पड यातून, आयुष्य वाहता प्रवाह आहे, कोणी फसवलं म्हणून तिथेच अडकून, संपूर्ण आयुष्य खराब का करायचं? स्मिताने फसवलं तुला, आम्हा सर्वांना! तिच्या कर्माने ती गेली! तू काहीच केलं नाहीयेस, विसर आता हे गिल्ट! हो आम्ही दुखावले गेलो पण, आम्ही खूप प्रेम करतो रे तुझ्यावर, तुला असं पाहणं सहन होत नाही! 
विक्रम मान खाली घालुन ऐकत होता..
मुग्धा- आपल्याच माणसावर रागावतो, ओरडतो, माफ करतो अन पुन्हा एकत्र येतो! We're family Vicky! We love you, please come back...असं बोलून मुग्धाचा बांध सुटला, दोन्ही हातांनी चेहरा लपवून इतक्या दिवसांचा हुंदका बाहेर पडला!
रमेश तरीही शांत होता, त्याला उमगलं होत, ती मोकळी होतेय! 
विक्रम कासावीस होऊन, तिच्या गयावया करायला लागला! तिच्या हुंडक्यांची तीव्रता इतकी जास्त होती की रमेश मूठ बंद करून डोळे घट्ट मिटून बसला होता, आता कोणत्याही क्षणी त्याचीही लिमिट संपणार असं वाटत असता तोच,
विक्रम- प्लिज मुरू रडू नकोस, प्लिज रडू नकोस, मी वचन देतो तुला, मी बाहेर पडेन यातून, इथून...मी वचन देतो तुला आधीचा विकी बनेन! प्लिज रडू नकोसं...

रमेश थोडा भावुक होऊन उठतो, दोघांनाही मिठीत घेतो! अन बोलतो, "Awww...Babies!"

प्रिया सातपुते


Monday 6 October 2014

आयुष्यातले सारे खटाटोप कशासाठी?

आयुष्यातले सारे खटाटोप कशासाठी?
क्षणभराच्या सुखासाठी,
विणले, ओंजळीत पकडले,
काही कपाटात कुलूप लाऊन,
पकडून ठेवले,
काही माजघराच्या डब्यात,
लपवून ठेवले,
काही बँकेच्या लॉकरमध्ये,
सुरक्षित ठेवले,
पण हातात काहीच लागणार नाहीत,
सारे कधीचेच भुर्रकन उडून गेले,
त्या सुंदर मनाच्या शोधापाठी,
ऊभे रहा क्षणभर आरश्यापुढे,
न्याहाळा स्वतःच्या मनाला,
मिठीत घ्या स्वतःच्याच देहाला,
आयुष्यभराच्या सुखापोटी….

प्रिया सातपुते

Wednesday 1 October 2014

प्रियांश...५३

काल रात्री ८०% प्रोजेक्टच काम संपवून, आज निवांतपणे कॉफीचा सुगंध घेत, प्रत्येक घोट चव घेत पिला! एक वेगळाच आनंद मिळाला!
थोडावेळ करमणुक म्हणून लाइफ ओके लावल, सावधान इंडिया सुरु होत. टॉपिक भुवया उंचावणारा होता, सुरुवातच बायको मिसिंग अशी झाली होती,...लव मैरेज, नवरा उच्चशिक्षित प्रोफ़ेसर, बायको प्रेगनंट होती, त्यातच तिला नवरयाचे विवाहबाह्य संबंधाविषयी माहिती मिळाली. तेही त्याच्याच विध्यार्थीनिंसोबत! नवरयाचे प्रताप ऐकून ती माहेरी निघाली होती. पण, ती गायबच झाली, पुढच्या इनवेस्टिगेशन मध्ये जे समोर आल ते तर भयानकच होत, नवरयाच्या एका विद्यार्थीनी ने थंड डोक्याने सार प्लान केल, आणि त्याच्या बायको अन अजन्म्या बाळाला अमानुषपने ठार केले. काहीही चुक नसताना  त्या बायकोला जीव गमवावा लागला आणि ज्याच्यामुळे हे घडल तो तर निवांत सुटला. गुरु शिष्याच्या नात्याला काळीम्बा फासून तो सुटला!

आपल्या कायद्याला आता तरी फाटकी वस्त्रे सोडून नवी वस्त्रे घालावी लागतील, शिक्षा अश्या असाव्यात की त्यांची हिमत होणार नाही अस काही करण्याच! नैतिकता भंग केल्याच्या अपराधाखाली अश्या लोकांना शिक्षा मिळायलाच हवी.

प्रिया सातपुते

प्रियांश...५३

काल रात्री ८०% प्रोजेक्टच काम संपवून, आज निवांतपणे कॉफीचा सुगंध घेत, प्रत्येक घोट चव घेत पिला! एक वेगळाच आनंद मिळाला!
थोडावेळ करमणुक म्हणून लाइफ ओके लावल, सावधान इंडिया सुरु होत. टॉपिक भुवया उंचावणारा होता, सुरुवातच बायको मिसिंग अशी झाली होती,...लव मैरेज, नवरा उच्चशिक्षित प्रोफ़ेसर, बायको प्रेगनंट होती, त्यातच तिला नवरयाचे विवाहबाह्य संबंधाविषयी माहिती मिळाली. तेही त्याच्याच विध्यार्थीनिंसोबत! नवरयाचे प्रताप ऐकून ती माहेरी निघाली होती. पण, ती गायबच झाली, पुढच्या इनवेस्टिगेशन मध्ये जे समोर आल ते तर भयानकच होत, नवरयाच्या एका विद्यार्थीनी ने थंड डोक्याने सार प्लान केल, आणि त्याच्या बायको अन अजन्म्या बाळाला अमानुषपने ठार केले. काहीही चुक नसताना  त्या बायकोला जीव गमवावा लागला आणि ज्याच्यामुळे हे घडल तो तर निवांत सुटला. गुरु शिष्याच्या नात्याला काळीम्बा फासून तो सुटला!

आपल्या कायद्याला आता तरी फाटकी वस्त्रे सोडून नवी वस्त्रे घालावी लागतील, शिक्षा अश्या असाव्यात की त्यांची हिमत होणार नाही अस काही करण्याच! नैतिकता भंग केल्याच्या अपराधाखाली अश्या लोकांना शिक्षा मिळायलाच हवी.

प्रिया सातपुते