लहान मुलं जसं, आईच्या कुशीत शांतपणे झोपी जात, तसाच, विक्रम शांतपणे झोपी गेला होता...मुग्धा त्याच्या रडून रडून सुजलेल्या चेहऱ्याकडे एकटक पाहत राहिली. तिच्या डोळ्यातला अश्रू टपकन विक्रमच्या गालावर टपकला, आणि तो झोपेतच पुटपुटला, "स्मिता, का केलंस असं तू ? " मुग्धाने हलकेच तिच्या ओढणीने तो थेंब टिपला...रमेश, मुग्धाच्या खांद्यावर हात ठेवत तिला दिलासा देत होता. सगळीकडे एक भयाण शांतता पसरली होती.
एखाद्या कॅनवासवर हा प्रसंग रंगवला जाऊ शकतो इतकी त्याची तीव्रता अधिक होती....
मुग्धाच्या डोळ्यासमोर संपूर्ण भूतकाळ ठाण मांडून बसला होता, तो तिला डिवचत होता...तिच्याच असंख्य प्रतिकृती तिथे त्या भयाण खोलीत उभ्या राहून तिला ओरडून सांगत होत्या, तुझ्यामुळे झालाय हे सार!!...तेच दुसरी टाहो फोडून रडत होती!!...तिसरी तुझ्या त्या दिवशीचे श्राप फळले बोलून जोरजोरात राक्षसी सारखी हसत होती!!...चौथी शांत होती, तुझी यात काही चूक नाही!!....पाचवी..................अश्या असंख्य प्रतिमा तिला छळत होत्या. तिने डोळे घटत बंद करून घेतले.
सारा भूतकाळ...उभा ठाकला होता......
मुग्धा आणि विक्रम बालपणीचे जिगरी दोस्त,...दोघांनी एकाच महिन्यात, एकाच दिवशी जन्म घेऊन त्यावर शिक्कामोर्तब केलं होत. दोघांच्या शाळा एक, घर पण आमने सामने. छोट्यात छोटी गोष्ट एकमेकांना सांगणे आणि मोठ्यात मोठ्ठा भांडण ह्याच दोघांच असायचं. पण, कॉलेजला त्यांचा ग्रुपला फाटे फुटले...त्याला इंजिनियर बनायचं होत आणि मुग्धाला डॉक्टर. दोघे बनलेही आपापल्या क्षेत्रात माहीर. पण, या दोस्तीला तडा गेला जेव्हा स्मिता नावाच्या पात्राची एन्ट्री झाली. टिपिकल मराठी नाटकांमध्ये जशी खलनायिका येते तशीच स्मिता आली आणि तिने दोघांच्यामध्ये कधीही ना संपणारी दरी निर्माण केली. गैरसमज नात्यांना कायमच संपवून टाकतात हेच खर....
विक्रम पूर्णपणे एकटा होता, का? स्मिताने त्याला सगळ्यांपासून दूर नेल होत, अगदी जन्म दिलेल्या आई वडिलांपासून सुद्धा. मनुष्याला आपल्या कर्माची फळे इथेच भोगून जावी लागतात, तसचं काही स्मितासोबत झाल. विक्रमला त्याच्या घरच्यांपासून तोडलं, प्रियजनांपासून दूर केलं, मुग्धाच्या चारित्र्यावर शिंथोडे उडवले, स्वतःच्या पोटातल्या अजन्म्या जीवाला मारून टाकल, विक्रम ज्याने तिच्यासाठी सार काही केलं, त्यालाच तिने फसवलं...आणि पितळ उघड पडल्यावर तिने आत्महत्याचा डाव रचला पण, पण तो फोल ठरला, तिच्या प्रियकरानेच तिचा गळा दाबून जीव घोटला. पण, या सर्वात विक्रम पूर्ण झुरला होता, त्याला तोंड दाखवायला जागा राहिली नव्हती...त्याच मन त्याला खात राहिलं आणि आता तो स्वतःच्या जीवावर असा उठला होता.
मुग्धाने मनाशीच निश्चय केला, आणि ती रमेशला बोलली, "मी विक्रमला असं हरू नाही देणार...त्याला जगावं लागेल, स्वतःसाठी, काका-काकूंसाठी, आपल्यासाठी, मी त्याला असा संपू नाही देणार." हुंदका आवरत ती बोलत होती, रमेश अवाक होऊन पाहतच राहिला...मुग्धाच निरपेक्ष प्रेम.....................
प्रिया सातपुते
No comments:
Post a Comment