प्रियांश...२

लहानपणापासूनच मला दिवाळीची क्रेझ आहेचं नाही, का कोण जाणे?…वर्गातल्या प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर दिवाळी म्हंटल कि एक वेगळाच भाव ओसंडून वाहायचा…मला ते फक्त सुट्टीच अप्रूप होत…काही गोष्टी बालमनाला नेहमीच खटकत राहिल्या त्यामुळे नाही राहिलं ते अप्रूप…रस्त्याने जाताना भिक मागणाऱ्या त्या मुलांना पाहिलं कि स्वतःचीच लाज वाटायची?…आम्ही नवीन कपडे घालून मिरवणार आणि तुम्ही अश्या फाटक्या, तुटक्या, अर्धनग्न कपड्यातच फिरणार…आम्ही फटाके फोडणार आणि त्याचं कचऱ्यात तुम्ही झोपणार…जास्ती उरलेला फराळ, जेवण रस्त्यात पडणार अन ते तुम्ही खाणार! रस्त्यात झोपलेल्या गरीबांवर गच्चीतून फटाके फोडून जोरजोरात हसणारे शेजारी…अस करू नका…म्हणणारा माझा केविलवाणा आवाज मी सहा-सात वर्षाची असताना दबून गेला…पण, दबला नाही तो आतला आवाज…ज्याने मला चूक आणि बरोबर ओळखायला अन बोलायला शिकवलं…अन्याया विरुद्ध बोलायला शिकवलं…भिक मागणाऱ्या चिमुकल्यांना ओरडण्यापासून ते त्यांना आयस्क्रीम खाऊ घालताना एकंच विचार येतो, उद्या परत ते भिक मागतील का?…मुंबईत लोकल मधली ती चिमुकली मला रोज काही न काही विकायला यायची कारण तिला माहित होत मी ती वस्तू विकत घेणारच…शाळेत जातेस का पासून ते काल का नाही आलीस? अशे प्रश्न आपसूकच तिला विचारले जायचे…कधी ती स्माईल करायची तर कधी बाय! पण एक समाधान होत कि ती भिक नाही मागतेय… ती तिच्या कष्टाची मेहनत आहे…जर का आता देवाने मला इच्छा मागायला सांगितली तर एकंच मागण राहिलं…सर्वांना एकसमान, सुखी, समाधानी कर…कुठेच या लहानग्यांच आयुष्यं हरवून नको जाऊदे…त्यांना बागडू दे…शाळेत जाऊ दे…दिवाळीला त्यांना पण सुंदर कपडे दे…राहायला एक टुमदार घर… पोटभर खायला दे…त्यांना पण एक मानाच आयुष्य दे…त्यांना त्याचं बालपण दे… प्लीज देवबाप्पा एवढ करशील ना रे?… 

प्रिया सातपुते