आयुष्य एक सुंदर नक्षीदार पडदा आहे, जो कधी ना कधी पडणारच आहे, शेवट हा होणारच आहे. मग तो पुढच्या क्षणाला, काही वर्षांनी, पण होणार हे नक्की! कितीही सुंदर का असेना तो पडदा, त्याच्यावर धूळ लागणार, त्याचा रंग जाणार, त्याचा तो क्लासी लुकपण ओघात नाहीसा होणार, हळुहळू तो विदीर्ण होऊन फाटायला सुद्धा लागणार, अन अखेर तो उतरवला तरी जाणार किंवा धुळीत माखुन स्वतःच फाटक्या तुटक्या अवस्थेत तग धरून राहणार…पण किती काळ? शेवटी तो पडणारच ना ?
माणसाच शरीरही असंच आहे. आपण त्याला वेगवेगळ्या परिमाणात मोजून ते किती सुडौल? सेक्सी? बेढभ? बारीक? जाड? अश्या वेगवेगळ्या परिमाणात मोजत राहतो जणू काही ते आयुष्यभर सोबत करणार आहे. मग, आपण यातच गुरफटून जातो, मी सुंदर! तू काळा! मी गोरा!, माझी बायको सुंदर अन तुझी….अशी बरीच वाक्य सादर करता येतील, पण मग लिस्ट वाढत जाईल! आयुष्य या साऱ्या लिस्टच्या, परिमाणांच्या पलीकडेचे आहे. आयुष्य एकच चेतना, चिरंतन, निरंग, नितळ आहे जिथे सारी लेकरे एकाच परमेश्वरीची आहेत फक्त भेद आहे तो माणसानेच बाटलेल्या नावांचा, कधी गणपती बाप्पा, अल्लाह, येशु तर कधी बुद्धा…
सारे पडदे सोडून द्या अन जाणा प्रत्येक जीव किती सुंदर आणि अलोकिक आहे!
प्रिया सातपुते
No comments:
Post a Comment