काल संध्याकाळी मी बाहेर चालले होते, गाडीचा दरवाजा उघडून आत बसणार तोच माझं लक्ष एका तान्हुल्या बाळाकडे गेले, आमच्या दुसऱ्या पार्किंग मध्ये पालथ पडून माझाकडे ते एकटक पाहत होत…अंधार पडला होता, त्याच्या आजूबाजूला कोणीच नव्हत…गुबगुबीत सहा सात महिन्याची ती मुलगी होती…आधीच जमाना ठिक नाही आणि ती चिमुकली एकटीच माझं मन मला जाऊ देईना…मी आजूबाजूला पाहिलं, कोणीच दिसतं नव्हत, वॉचमन पण दिसत नव्हते, लहान मुले दिसली, त्यात एका मुलीला बोलावून मी विचारलं,"हे बाळ कोणाचं आहे?" आमचं आहे असं उत्तरं ऐकून मला थोडं बर वाटलं, तिला ओरडून मी म्हंटले,"आपल्या छोट्या बहिणीला इथे टाकून काय करतेस तू? कोणी उचलून नेलं म्हणजे?" तोच तिच्या आईचा आवाज कुठून आला काय माहित,…ती त्या बाळाला घेऊन खेळायला गेली. थोड्या वेळाकरता मी त्या बाळाला मनातून पुसायचा प्रयत्न केला…पण मन थाऱ्यावर नव्हत…घरी आल्यावर आधी मी ते बाळ दिसतंय का पाहिलं, कुठेच दिसलं नाही…बायका आई बनायला तरसतात आणि इथे…मनात प्रश्नांचं काहूर घेऊन मी घरी आले…आई अन दादाशी बोलले मग कळाल कि या बाळाच सार कुटुंब आमच्या पार्किंग मधेच राहतात, त्यांना राहायला घर नाही…एकेकाळी चार पाच दुकानांचे मालक होते…मुलाने दारू अन जुगारात सगळ उधळलं…रहायला घर नाही, तीन मुली आहेत…मुलग्याच्या हव्यासापोटी दोन मुलीनानंतर सुद्धा समाधान झालं नाही अन पदरात पुन्हा हि चिमुकली…काय खायला घालणार? काय शिक्षण देणार हे त्यांना? अजूनही ती मोठी मुलगी खालीच पार्किंग मध्ये खेळताना दिसते…तिला तरी काय समजतय…माझ्या भाचीला एकटी साध खाली पाठवत नाही मी…ती खेळायला जरी गेली तरी सुद्धा लक्ष असतं…काय अधिकार आहे अश्या माणसांना मुलांना जन्माला घालायचा? ना त्यांना त्यांची काळजी आहे ना त्यांना फिकीर आहे कि त्यांची मुले अशीच पडली आहेत…भटकी कुत्रे कमी नाहीत, मोठ्या माणसांवर तुटून पडणारे…एक मिनिट सुद्धा पुरून जाईल त्यांना त्या तान्हुलीचे लचके तोडायला, ना ती प्रतिकार करेल, ना ती पळेल…पालकत्व स्विकारण किती मोठी जबाबदारी आहे…बोट पकडून त्या चिमुकल्या पावलांना पाहिलं पाऊल टाकायला शिकवण्यात किती मोठा आनंद सामावला आहे तितकीच जबाबदारी…ज्यांना ती जमत नाही त्यांनी कशाला जन्माला घालून आयुष्य खराब करायचं या परयांच?
प्रिया सातपुते
No comments:
Post a Comment