नोकरी

कालचं माझ्या एका मित्रासोबत माझं बोलन झालं, काही दिवसांपूर्वीच तो नोकरीला लागला आहे, त्याच्या थकलेल्या आवाजात तो कसा बसा बोलत होता, शेवटी कॉलेज लाईफ संपवून तो अर्थार्जनाच्या या कक्षेत सामावला तर गेलाय. ही कविता काल रात्री झोपताना अचानक सुचली आणि मग काय त्याला पण पाठवून दिली. 

आकाशात उंच भराऱ्या घेणाऱ्या पक्ष्याला जसे पकडून सोनेरी पिंजऱ्यात ठेवलं जात आणि त्याला सगळ काही पुरवलं जात, तरीही तो सुखी नसतो कारण त्याला उडायचं असत. असचं काही आपल्या सर्वांमध्ये होत, रोजच्या दिनक्रमाला कंटाळून आपण रोज रात्री झोपतो ते सुट्टीच्या दिवसाच्या प्रतीक्षेत. 

"आज पुन्हा एका रटाळ दिवसाला तू,

सामोरा जाणार,

नाक मुरडत का होईना,

ऑफीस ला जायला सज्ज होणार,

बाइक चालवताना,

थोडे क्षण का असेना पण तू मोकळा श्वास घेणार,

दिवसभर मर मर तिशटनार,

कधी या कॅबिन मधे तर कधी त्या, 

प्रत्येक रंगीत वा काळ्या पांढऱ्या चेहरयाला,

तू आठ्ठी न पाडता तू सामोरा जाणार,

लंच टाइम ला,

स्वः कष्टाचे दोन घास तू खाणार,

बॉस च्या हाकेला,

तू कृष्णा सारखा धावणार,

सहाच्या ठोक्याला,

तू सुटकेचा श्वास टाकणार,

परतीच्या पाऊन तासात,

तू स्वप्नांची प्लॅनिंग करणार,

घर गाठताच डकार देऊन,

तू साखर झोपेत रमणार!"

प्रिया सातपुते