आपण ज्यांना आपलं मानतो, ज्यांच्यावर जिवापाड प्रेम करतो, पण, वेळ माणसाला बदलवते कि माणूस बदलतो हे जरी एक कोडं असलं तरी सुद्धा माझं मन हे अजूनही निरागस आहे याची मला ह्म्मी आहे, कारण, अजूनही त्याला दुखत, खुपत म्हणून तर ते ओपोअप एक पिटुकला मोती बनून टपकन गालावरून ओघळत. आज पाठी मागे वळून पाहण्याची अनामिक इच्छा होत आहे, ज्यांना मी कधी दुखावलं असेल, कधी जाणून बुजून तर कधी अकस्मात पणे, अश्या माझ्या जवळच्या सर्वांची मी आवर्जून माफी मागते, कारण माझ्या मनात फक्त पांढराच रंग आहे अजूनही. जर तो काळा किंवा मिक्स झाला असता तर कदाचित मी आज जे हे लिहित आहे ते कधीच लिहिलं नसतं. तुम्हाला वाटत असेलं ना हे सर्व कशासाठी? आयुष्यं एकदाचं मिळत आणि त्यात मला कधीच मिठाचा खडा टाकायचा नव्हता किंवा टाकणार ही नाही.
सर्वांनी मस्त, आनंदी, प्रेमानी जगावं.
सुखी भवन्तु!!
प्रिया सातपुते
No comments:
Post a Comment