निष्प्राण चिमुकल्या जिवाचा गतप्राण झालेला तो चिमुकला देह…हल्ली मला झोपू देत नाहीय…कोणाला वाटेल, काय एवढ्याश्या चिमणीसाठी इतकं भावनाप्रधान होण चांगलं नाही!…काही वाचून हरळतील अन दुसऱ्याच क्षणाला निवांत होतील…कधी कधी मला तुमचा हेवा वाटतो…तुमच्यासारखा वास्तविक असण किती सुखमय आहे ना? पण, जर त्या जागी आपल्यासारखी जिवंत, चालता, बोलता येणारी व्यक्ती असती तर मात्र, आपण जातीने लक्ष घालून विचारलं असत, काय झालं? वर्तमानपत्रातली बातमी चहाच्या कपाबरोबर चव लाऊन वाचली असती.…माणसाने इतकी प्रगती केली पण, तो माणुसकी, भूतदया अश्या गोष्टींपासून वंचित राहिला आहे…आपल्या पुढच्या पिढ्या कदाचित वास्तवापेक्षाही जास्ती व्यावहारीक असतील, समोर होणारा खून, तडफडणारा माणूस, रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेली माणसे त्यांना किड्यामुंगी प्रमाणेच दिसतील…कारण, आज सुद्धा रस्त्यात टाकून गेलेल्या चार दिवसाच्या तान्हुल्याला घ्यायला सुद्धा हे निर्लज्ज लोकं धजावत नाहीत…तिथे मग आमच्यासारखी भावनाप्रधान आणि बिनडोक व्यावहारीक माणसेच पुढे धजावतात आणि त्यांनाच लेबेल लावलं जात…"मूर्ख"…आणि कानी उद्धार करणारी वाक्ये… निस्तरा आता पुढच, कोणी सांगितलं होत हिरोगिरी करायला?
तरी सुद्धा प्रश्न अनुत्तरीतच राहतो…मला झोप कधी येणार?
प्रिया सातपुते
No comments:
Post a Comment