प्रियांश...४८

आयुष्यात जेव्हा कधी आपणास जाणवत की आपली निवड चुकली, मार्ग चुकला, किंवा हे तुम्हांला न वाटता तुमच्या घरच्यांनाच जास्ती वाटत असेल...त्यावेळी एकच लक्षात असू दे, सो व्होट, देयर इज अदर वे टू! मोस्टली, कसं होत ना, आपल्याला करायचं असत एकं अन आपल्या आईवडिलांच्या इच्छा असतात दहा…नाही बारा…त्यात अजूनही ऐकायला लागत की तू जेव्हा आई बाप होशील तेव्हा तुला कळेल? कधी कधी ना या टिपिकल फालतू वाक्यांचा अगदी विट येतो…अरेच्या नाही आहोत आम्ही सध्या आईबाप मग, जगू दया ना आम्हांला आमच्या मनासारखं…कुठेतरी ठेच खाऊ, कुठेतरी स्वतःहून कुर्‍हाडीवर पाय देऊ, थोडं लागेल, पण ते आमचे अनुभव असतील, ते आम्हांला आयुष्यभर शिदोरी म्हणून पुरतील…नाही संस्कार सोडणार नाहीच हो, पण स्वतःची स्पेस, स्वतःच आकाश हवंय आम्हांला भरारी घेण्यासाठी…जर खरचं वाटलं खूप दूर जातोय तर येऊच ना परत आम्ही…पण, तेवढा विश्वास तरी दाखवा ना तुम्ही…पिल्ली मोठी होतात अन मग घरटी सोडून उडून जातात हे त्रिकालाबाधित सत्य कधी उमगणार माणसाला? नात्यांच्या जाळ्यात मग तो असा काही गुरफटतो की कधी मनाने तर कधी शरीराने रक्तबंबाळ होतो…अन मग, मन मारून, चरफडत आयुष्य रेटतो… 

प्रिया सातपुते